Co wolicie – Lody z zielonego groszku, czy hot-doga? Zastanówcie się dokładnie jeszcze raz! Za chwilę okaże się, że wasze wyobrażenie dotyczące znaczenia poszczególnych słów odbiegają od rzeczywistości gdy jesteście w … Wietnamie.

O zwyczajach kulinarnych tego Azjatyckiego kraju rozmawiałam z Dominiką.

 

Dominika Kosendarska wraz ze swoim chłopakiem, Maćkiem Reniewskim organizują wyprawy do Azji, dla tych żądnych przygód podróżników, którzy chcą zobaczyć prawdziwą Azję, a nie tylko ściany luksusowego hotelu i dzielnice turystyczne.

Dziś przed Wami pierwsza część ogromnie emocjonującego wywiadu, który będzie jednocześnie testem Waszej tolerancji.

A: Czym Twoim zdaniem charakteryzuje się kuchnia Wietnamska? Co jest w niej najbardziej charakterystycznego i rozpoznawalnego?

D: Przede wszystkim warto zaznaczyć, że prawdziwa kuchnia wietnamska znacząco różni się od tego, co możemy pod tą nazwą znaleźć w Polsce. Według mnie najbardziej charakterystyczną jej cechą nie są składniki używane do przyrządzenia dań, specyficzne przyprawy czy orientalne warzywa, a fakt, że w Wietnamie jedzenie jest dostępne absolutnie wszędzie, na każdym chodniku, skwerku, przy absolutnie każdej ulicy. Sprzedawcy dań noszą ze sobą całe przenośne kuchnie – najczęściej jest to wózek z kuchenką z jednym palnikiem, wok oraz składniki do przygotowania potrawy (głównie ryż, makaron, warzywa, trochę mięsa lub owoce morza- w zależności od regionu). W Wietnamie je się wszędzie- w środkach komunikacji miejskiej, w sklepach, siedząc na chodniku, a dodatkową zaletą zakupu takiego ulicznego jedzenia jest fakt, że czeka się na gotowe danie max 5 minut-a co najważniejsze- wszystko jest świeże, przygotowywane na naszych oczach- czy to smażony makaron z warzywami, czy sajgonki.

A: Czym różni się ona od kuchni innych krajów Azjatyckich, w których miałaś okazję być?

D: Moje pierwsze spostrzeżenie odnośnie kuchni wietnamskiej dotyczyło braku wyjątkowo pikantnych dań. Po przejechaniu Malezji i Tajlandii moje kubki smakowe przyzwyczaiły się już do wściekle ostrych, wypalających przełyk i powodujących łzawienie oczu potraw, tymczasem w Wietnamie momentami było aż zbyt łagodnie. Składniki dań nie różnią się bardzo od tych spotykanych w innych krajach azjatyckich- wszędzie podstawą jest ryż, smażony makaron z jajkiem, warzywami, czy kurczakiem, pojawiają się oczywiście sajgonki i tradycyjna zupa PHO, której nie ma w innych krajach – jest to delikatny rosół z makaronem ryżowym, podawany ze świeżą limonką, chili, najpyszniejszymi na świecie liśćmi bazylio-mięty i szczypiorkiem. Taką zupę można kupić absolutnie wszędzie, Wietnamczycy jedzą ją na potęgę- zarówno na śniadanie, jak i obiad czy kolację.
Są jeszcze dwie rzeczy, które zasługują na wspomnienie: kawa i bagietki. Pieczywo (jakiekolwiek) bardzo ciężko znaleźć w całej Azji południowo-wschodniej – pszenne bagietki można dostać jedynie w byłych koloniach francuskich- czyli m.in. w Wietnamie, podają je z sałatką z kapusty, czymś a’la pasztet i ogórkami- są ciepłe i chrupiące. Kawa wietnamska, a szczególnie ta, którą można kupić w Sajgonie jest najlepszą kawą, jaką piłam w moim życiu- gęsta, aromatyczna, o czekoladowym posmaku- podawana na ulicach z lodem i słodzonym, gęstym mlekiem. Wlewa się ją do jednorazowych plastikowych woreczków, wrzuca słomkę i bierze na wynos 🙂 Takiej kawy nie ma nigdzie!

A: Nie ukrywam, że podczas przeglądania zdjęć z Waszych azjatyckich podróży często doznawałam szoku – dotyczy to zwłaszcza potraw. A nie należę do osób wrażliwych i mam raczej mały współczynnik empatii. Lody o smaku zielonego groszku początkowo wydały mi się dziwne, ale szybko zmieniłam zdanie (wystarczyło obejrzeć kilka następnych zdjęć ). Jakie wietnamskie danie wywołało u Ciebie największe negatywne emocje i czy kiedykolwiek nie byłaś w stanie zjeść tego co miałaś na talerzu?

D: Lody z zielonego groszku wbrew pozorom są fantastyczne w smaku, szkoda, że nie można ich kupić w Polsce. Zdarzyły się dania, których rzeczywiście nie byłam w stanie zjeść w całości, ani nawet zamówić, ale jeżeli już coś trafiało w końcu na mój talerz, to zawsze musiałam tego spróbować. W Wietnamie daniem, które przysporzyło mi nie lada kłopotu był wąż. Najpierw musiał on zostać przez nas wybrany z klatki, a następnie własnoręcznie (żywy!) zaniesiony do restauracji, droga trwała 10 minut, więc zdążyliśmy się z nim już nieco zaprzyjaźnić. Pomimo moich nieśmiałych protestów, wietnamscy kelnerzy na naszych oczach poderżnęli… hmm.. gardło, tłów, czy cokolwiek temu zwierzęciu, a następnie wycisnęli z niego trochę krwi do kieliszków oraz wycięli wciąż bijące serce, wrzucając je do szklanki. Wypicie krwi i połknięcie bijącego serca dodają podobno witalności i siły- ja wypiłam krew, serce w ramach uroczego prezentu miłosnego oddałam mojemu Maćkowi.
Wąż został zabrany do kuchni, a następnie przygotowano z jego mięsa kilka dań- sajgonki, smażoną wątrobę, skórę, żeberka i kilka innych, niezidentyfikowanych kawalątków. Nie była to potrawa mojego życia, choć wrażenia z pewnością pozostaną niezapomniane.

A: Czy jest jakaś wietnamska potrawa na wspomnienie, na myśl której ślinka Ci cieknie?

D: Oczywiście! Wspaniałe ryby i owoce morza z Sajgonu i nadmorskiego Ngha Trang, pyszne, proste, świeże dania- kalmary, różnego rodzaju muszelki, langusty, homary pieczone na zwykłym grillu, delikatnie przyprawione i skropione sokiem z limonki. Do tego lodowate piwo i nic więcej nie potrzeba. Zakochałam się też w słonych, wietnamskich naleśnikach bánh xèo, cieniutkie ciasto usmażone z delikatnym farszem z krewetek lub kurczaka, podawane z olbrzymią ilością liści tajskiej bazylii, limonką i sosem z chili – lekkie danie, w sam raz na azjatyckie upały.

Jeśli bijące serce węża nie jest dla was daniem ekstremalnym, poczekajcie do następnej części wywiadu, która ukaże się na blogu już niebawem. Wraz z nią pojawi się także konkurs – dlatego śledźcie bloga uważnie, druga część podróży kulinarnej do Wietnamu już za kilka dni.

Zapraszam was także do zajrzenia na stronę Dominiki i Maćka http://www.azjatycko.pl/

Zdjęcia w tym wpisie są autorstwa Dominiki  Kosendarskiej, której za nie oraz za poświęcony czas bardzo dziękuję.